تو این سرگیجه و حال بدی ها،  همین دور باطل زدن ها و برگشتن به نقطه اول ها همون وقتی که مثل رقاصک ساعت شده کارم تکرارو تکرار انقدر سکوت کردم  تا اخر صدات در اومد و من مثل یه انبار باروت منفجر شدم شاید نزدیک به یک ساعت فقط حرف زدم پشت سر هم تند و تندوسطش هی نفسم میگرفت اما نذاشتم باعث بشه حرفم قطع بشه،  اولش سعی کردی با جواب دادن ساکتم کنی ولی وقتی دیدی حرفام حقیقته فقط گفتی چرا اینا رو الان به من میگی؟ حتما باید بزاری طاقتت تموم بشه تا بگی چی تو سرت هست و عذابت میده؟  باید بزاری فاصلمون بشه یه دریا تا به حرف بیایی 

نمیدونم باید میذاشتم به اینجا برسه یا نه اما همه سعیم رو کردم که بتونم مثل ادم بزرگا رفتار کنم و نق نزنم و خدا رو شکر که تونستم